Van China naar Tibet
Wat later dan gepland checkte we uit bij het hostel. Na een snel ontbijt in de straat liepen we naar het plein van de hemelse vrede.
Na wat foto's te hebben geschoten liepen we de verboden stad in. De verboden stad klonk voor mij/ons nogal geheimzinnig/misterieus. Eigenlijk is het gewoon een heel groot paleis waarvan we beide niet gigantisch onderste boven van waren. Dit gevoel werd versterkt doordat ook hier heel wat minder sociale chinezen met ons mee waggelden door de straatjes en pleintjes.
We waren al met al eerder buiten dan gepland en lasde daardoor een extra stop in bij de bell towers. We aten wat en lieten ons door de taxi brengen naar Silk street. Een groot warenhuis met marktkraampjes. Een plek waar een Anika en een Ivo heel goed hun geld kwijt kunnen zeg maar.
We vermaakte ons hier zon 2,5 uur zeer goed en gingen met een lege portomonnee weer terug met de taxi naar ons Hostel waar onze tassen nog lagen.
We hadden nog een uur de tijd om te eten en alle net gekochte zooi een plekje te geven in de tassen.
Na een half uur kregen we telefoon dat onze chauffeur er met een minuut of 5 a 10 zou zijn. Gehaast namen we nog wat happen eten, gooide de tassen op de rug en liepen we naar de straat waar onze chauffeur inderdaad al stond te wachten.
In de auto opweg naar het treinstation gaf de chauffeur tussen neus en lippen door dat hij niet zeker wist of Anika wel mee kon in de trein omdat hij enkel een kopie had gekregen van haar oude paspoort.
Met een heel fijn gevoel zaten we nog een half uur in de taxi.
Aangekomen bij het station stonden nog een 6 tal meedereizigers te wachten. Na te hebben kennis gemaakt liepen we het station in. Met het kaartje voor Anika kwam het helemaal goed en we namen plaats in de stationshal om nog eens 2 uur te wachten voordat de trein zou vertrekken.
10 over 8 vertrok onze trein. We zaten in een wagon met 10 'kamers', waar elk 4 mensen in werden gezet. We deelden onze suite met Adrie en Sabien welke, net als ons, op huwelijksreis zijn alleen precies een week na ons zijn getrouwd. Het klikte eigenlijk meteen en de biertjes werden al geopend voordat we het station al uit waren. Het werd een late avond.... tegen half 3 prakte we ons in ons kleine bedje en vielen de oogjes dicht.
We werden om half 8 luid opgeschikt met chineze muziek. Wakker wordt tijd. Na een ontbijtje (instand noodles) hebben we nog een klein dutje gedaan.
De middag hebben we voornamelijk gevuld met naar buiten staren en een filmpje te bekijken. Langzaam maar zeker begonnen de bergen dichterbij te komen en werd het sneeuw zichtbaar.
Tegen het avondeten bereikten we de 3km hoogte. We aten wat in het restaurant en op het ene moment was het lachen gieren brullen en een moment later trekt Anika wit weg en zakt zo goed als in elkaar.
Na een paar slokken zuurstofwater leek het beter te gaan en kwam er weer wat kleur terug op het gezicht. Iets van korte duur helaas, na een snelle waarschuwing kwam het eten e.d. er via de verkeerde kant weer uit, over de tafel heen, terug in de eetbakjes.
Het tafereel heeft zich, enkel niet meer in het restaurant, nog enkele malen herhaald gedurende de avond.
Eind van de avond heeft ze een zuurstofmasker gekregen en ging het gelukkig al snel de betere kant op.
De volgende dag was het einde van de 44 uur durende reis eindelijk in zicht. Ondanks dat het erg gezellig was begonnen de mega vieze toiletten, de kleine ruimtes en de hoogtes (tot 5200 meter) wel vervelend te worden.
10 over 1 kwamen we eindelijk aan in Lhasa (3600 meter)!
Onze paspoorten en onze Permit werden uiteraard ruimschoots gecontroleerd door de chinezen en buiten de grens stond onze gids ons op te wachten.
We kregen een witte sjaal ongebonden om ons welkom te heten en in een half uurtje reden we naar ons hotel.
We hebben een mooi hotel met een mooie kamer. De middag hadden we 'vrij' en gezien Anika nog niet op en top fit was is die even in bed gedoken.
Ikzelf heb wat rondgehuppeld en boodschappen gedaan (lees: geborreld met mn nieuwe vrienden). Om half 8 kregen we met de hele groep (14 man, internationaal) een welkomstdiner en een korte uitleg over de komende dagen.
Na het eten is Anika weer in bed gedoken en heb ik nog wat 'boodschappen gedaan'.
Om half 9 zaten we vanmorgen aan het ontbijt. Anika was lekker opgeknapt en een uur later vertrokken we naar het Drepung klooster. Een klooster (grootste van Tibet) in de bergen waar de Daila Lama een tijd heeft gewoond. We hebben hier de gehele ochtend rondgelopen.
Tussen de middag kregen we een uurtje 'vrij' om te lunchen en in de middag hebben we het Sera Klooster bezocht. Een wat kleinere variant van de ochtend. Hier hebben we gekeken hoe de monniken met elkaar debateren.
Toen we terug kwamen hebben we besloten met z'n tweetjes nog een markt te bezoeken. Uiteraard weer leuke dingetjes gekocht en ons ogen uitgekeken bij de mooie kwaampjes en straatjes.
De mensen hier zijn onwijs mooi (gekleed) vriendelijk, iedereen lacht heel vriendelijk naar je of begroet je op een harmonieuze wijze. Een mega groot contrast met de Chinezen.
We hebben wat bij het restaurant bij het Hotel gegeten en zijn vroeg naar de kamer gegaan... was lijntje ophangen en mentaal voorbereiden op wat morgen komen gaat....
Na wat foto's te hebben geschoten liepen we de verboden stad in. De verboden stad klonk voor mij/ons nogal geheimzinnig/misterieus. Eigenlijk is het gewoon een heel groot paleis waarvan we beide niet gigantisch onderste boven van waren. Dit gevoel werd versterkt doordat ook hier heel wat minder sociale chinezen met ons mee waggelden door de straatjes en pleintjes.
We waren al met al eerder buiten dan gepland en lasde daardoor een extra stop in bij de bell towers. We aten wat en lieten ons door de taxi brengen naar Silk street. Een groot warenhuis met marktkraampjes. Een plek waar een Anika en een Ivo heel goed hun geld kwijt kunnen zeg maar.
We vermaakte ons hier zon 2,5 uur zeer goed en gingen met een lege portomonnee weer terug met de taxi naar ons Hostel waar onze tassen nog lagen.
We hadden nog een uur de tijd om te eten en alle net gekochte zooi een plekje te geven in de tassen.
Na een half uur kregen we telefoon dat onze chauffeur er met een minuut of 5 a 10 zou zijn. Gehaast namen we nog wat happen eten, gooide de tassen op de rug en liepen we naar de straat waar onze chauffeur inderdaad al stond te wachten.
In de auto opweg naar het treinstation gaf de chauffeur tussen neus en lippen door dat hij niet zeker wist of Anika wel mee kon in de trein omdat hij enkel een kopie had gekregen van haar oude paspoort.
Met een heel fijn gevoel zaten we nog een half uur in de taxi.
Aangekomen bij het station stonden nog een 6 tal meedereizigers te wachten. Na te hebben kennis gemaakt liepen we het station in. Met het kaartje voor Anika kwam het helemaal goed en we namen plaats in de stationshal om nog eens 2 uur te wachten voordat de trein zou vertrekken.
10 over 8 vertrok onze trein. We zaten in een wagon met 10 'kamers', waar elk 4 mensen in werden gezet. We deelden onze suite met Adrie en Sabien welke, net als ons, op huwelijksreis zijn alleen precies een week na ons zijn getrouwd. Het klikte eigenlijk meteen en de biertjes werden al geopend voordat we het station al uit waren. Het werd een late avond.... tegen half 3 prakte we ons in ons kleine bedje en vielen de oogjes dicht.
We werden om half 8 luid opgeschikt met chineze muziek. Wakker wordt tijd. Na een ontbijtje (instand noodles) hebben we nog een klein dutje gedaan.
De middag hebben we voornamelijk gevuld met naar buiten staren en een filmpje te bekijken. Langzaam maar zeker begonnen de bergen dichterbij te komen en werd het sneeuw zichtbaar.
Tegen het avondeten bereikten we de 3km hoogte. We aten wat in het restaurant en op het ene moment was het lachen gieren brullen en een moment later trekt Anika wit weg en zakt zo goed als in elkaar.
Na een paar slokken zuurstofwater leek het beter te gaan en kwam er weer wat kleur terug op het gezicht. Iets van korte duur helaas, na een snelle waarschuwing kwam het eten e.d. er via de verkeerde kant weer uit, over de tafel heen, terug in de eetbakjes.
Het tafereel heeft zich, enkel niet meer in het restaurant, nog enkele malen herhaald gedurende de avond.
Eind van de avond heeft ze een zuurstofmasker gekregen en ging het gelukkig al snel de betere kant op.
De volgende dag was het einde van de 44 uur durende reis eindelijk in zicht. Ondanks dat het erg gezellig was begonnen de mega vieze toiletten, de kleine ruimtes en de hoogtes (tot 5200 meter) wel vervelend te worden.
10 over 1 kwamen we eindelijk aan in Lhasa (3600 meter)!
Onze paspoorten en onze Permit werden uiteraard ruimschoots gecontroleerd door de chinezen en buiten de grens stond onze gids ons op te wachten.
We kregen een witte sjaal ongebonden om ons welkom te heten en in een half uurtje reden we naar ons hotel.
We hebben een mooi hotel met een mooie kamer. De middag hadden we 'vrij' en gezien Anika nog niet op en top fit was is die even in bed gedoken.
Ikzelf heb wat rondgehuppeld en boodschappen gedaan (lees: geborreld met mn nieuwe vrienden). Om half 8 kregen we met de hele groep (14 man, internationaal) een welkomstdiner en een korte uitleg over de komende dagen.
Na het eten is Anika weer in bed gedoken en heb ik nog wat 'boodschappen gedaan'.
Om half 9 zaten we vanmorgen aan het ontbijt. Anika was lekker opgeknapt en een uur later vertrokken we naar het Drepung klooster. Een klooster (grootste van Tibet) in de bergen waar de Daila Lama een tijd heeft gewoond. We hebben hier de gehele ochtend rondgelopen.
Tussen de middag kregen we een uurtje 'vrij' om te lunchen en in de middag hebben we het Sera Klooster bezocht. Een wat kleinere variant van de ochtend. Hier hebben we gekeken hoe de monniken met elkaar debateren.
Toen we terug kwamen hebben we besloten met z'n tweetjes nog een markt te bezoeken. Uiteraard weer leuke dingetjes gekocht en ons ogen uitgekeken bij de mooie kwaampjes en straatjes.
De mensen hier zijn onwijs mooi (gekleed) vriendelijk, iedereen lacht heel vriendelijk naar je of begroet je op een harmonieuze wijze. Een mega groot contrast met de Chinezen.
We hebben wat bij het restaurant bij het Hotel gegeten en zijn vroeg naar de kamer gegaan... was lijntje ophangen en mentaal voorbereiden op wat morgen komen gaat....
